On air

Every Saturday @ Midnight


F(reaking)_Rock Show

F(reaking)_Rock Show

22/4/12

Της σκιάς τα παραμύθια

"Κι ο έρωτας σηκώθηκε
Μαύρος σαν τον οψιδιανό
Σκορπώντας φεγγαρόσκονη
Στους τόπους των ανθρώπων

Αναζητώντας ψυχές
Ντυμένος πεταλούδα
Παιδί του σκοταδιού κρυφό
Πίσω από μάσκα αγγέλου"
Δήμητρα Ε. Νικολάου


Playlist

In love with the darkness – Xandria
The Infinite – Dargaard
My phantasm suprime – Dargaard
Divano – Era
Secret passion – Imperia
Underworld domain – Dargaard
Madness Enchantment – Dirty Granny Tales
The death of love – Cradle of Filth
In nomine aetarnitatis – Dargaard
Ave Atque Vale – Dargaard
The wake of the angel – Elend
A shadow of your own self – Sirenia
Worn out with dreams – Elend
A distance there is – Theatre of tragedy
In signo mortis – Dargaard
Ever dream – Nightwish
Inertia – Insomnium
Der tanz der Schatten – Theatre of tragedy
For my fallen angel – My dying bride
The dream – Leaves’ eyes
Seasons apart – Draconian
My lost Lenore – Tristania
Why – Krypteria



Τι είναι αυτό που μας γυρίζει πίσω στις σκιές των ερώτων που πέθαναν κάποτε; Ποιος δημιουργεί τις σκιές που γραπώνονται πάνω μας, που μας κατατρέχουν κάθε φορά που η θλίψη μας παρασύρει στα σκοτάδια του μυαλού μας;
Εκεί που όλα έχουν ησυχάσει, το δωμάτιο τυλιγμένο στο ημίφως των κεριών, έρχεται εκείνος... ο τελευταίος δαίμονας. Τον κάλεσε η απόκοσμη μουσική; ή έχει συνηθίσει πλέον να εμφανίζεται την προκαθορισμένη ώρα: τα μεσάνυχτα; 
Η σκιά του μεγαλώνει πίσω μου, δεν τον βλέπω μα τον μυρίζω, τον ακούω, τον νιώθω... Πως μπορείς να μυρίσεις, να ακούσεις, να νιώσεις μια σκιά; Κι όμως... αν ζεις για καιρό κοντά της... Κάποτε αυτή η σκιά σε έκανε να ανασαίνεις, να ελπίζεις, να ονειρεύεσαι. Τώρα σε γραπώνει, σε πετάει στον τοίχο, σπάει η σπονδυλική σου στήλη, η καρδιά σου χτυπάει σαν τρελή, η ανάσα κομμένη... Μένεις εκεί, ακίνητη, άψυχη, σε εμβρυακή στάση προσπαθείς να συγκεντρώσεις τις δυνάμεις σου, να μαζέψεις οξυγόνο και να τον ρωτήσεις γιατί; 
Γιατί ήρθες αφού δεν είχες σκοπό να μείνεις; Γιατί με τραβάς στη σκιά των ματιών σου; Γιατί δεν μπορείς; Γιατί δεν θέλεις; 
Όμως δεν θα πάρεις απαντήσεις... Οι σκιές δε μιλάνε. Το ξέχασες; 
Μόνο όσο μια ανάσα κράτησε η πραγματική εικόνα. Και τώρα η σκιά της... επιστρέφει κάθε βράδυ. Μέχρι πότε;
Θέλω να φύγεις, ψιθυρίζεις, αλλά οι σκιές δεν ακούνε. Ίσως αν φωνάξω; Μα δεν έχω δύναμη πια, είμαι σπασμένη, έτσι θα παραμείνω στο πάτωμα, θ' αγκαλιάσω σφιχτά τα γόνατα στο στήθος μου και θα περιμένω. Τι; Ποιον; Ούτε που ξέρω και ούτε που με νοιάζει στ' αλήθεια... 


13/4/12

Με τη φωτιά...


Κι εγώ; Μια μαύρη πεταλούδα γοητευμένη από τη φλόγα, να χτυπάει ξανά και ξανά τα φτερά της στο τίποτα ελπίζοντας κάθε φορά να γίνει κάτι, κι ας υπάρχει μέσα της η σοφία των αιώνων πως το μόνο που μπορεί να συμβεί είναι να κάψει τα φτερά της και νικημένη να παραδοθεί στο τίποτα κι εκείνη. 

Πέφτω με μανία στη φωτιά, αυτοκαταστροφική, αδιέξοδη έλξη. Εικόνες ξεπροβάλλουν : το κόκκινο της φλόγας, το λευκό του δέρματος, το μαύρο της νύχτας, η άνοιξη που ήρθε πριν την καταιγίδα μια βραδιά του Φλεβάρη, τα φώτα της πόλης, τα αρώματα να μπερδεύονται με ήχους, ψίθυρους, ανάσες. Η ευτυχία της μοναξιάς, το κόκκινο των ματιών, τα χαμόγελα που γεύονται την αλμύρα από τα δάκρυα. Τα "στα έλεγα" εγώ, πότε με τη δική σου, πότε με τη δική μου φωνή.
 
Ξέρω, μάλλον ήξερα... Πάντα θα πέφτω στην ίδια παγίδα, πάντα θα με έλκει η φωτιά, πάντα θα εγκλωβίζομαι στα μήπως. τα ίσως, τα αν. Πάντα οι ερωτήσεις θα πέφτουν στο κενό, πάντα η Πυθεία θα απαντάει με τον ίδιο τρόπο. Κι εγώ πάντα στον υπερθετικό. "Πως αλλιώς;"


Τα παραμύθια να λένε πάντα την αλήθεια, εμείς να ζούμε "καλά" και αυτοί καλύτερα. Ίσως την επόμενη φορά; Ίσως... Κρατιέμαι από αυτό γιατί θέλω από κάπου να κρατηθώ κι ας ξέρω πως και την επόμενη φορά θα είναι το ίδιο. Η ιστορία επαναλαμβάνεται όταν την ξεχνάς λένε, κι όταν "αφήνεσαι" προσθέτω εγώ. 

Συγνώμη... Σ' ευχαριστώ... Ναι... Φταίω... Όχι... Τίποτα... Αλήθεια;... Πονάω... 

Ξέρω τι "πρέπει" να κάνω κι όμως κάθε φορά ο παρορμητισμός νικάει τη λογική. Έχω βλέπεις κι εγώ μέσα μου τη φωτιά να με τρώει. Δεν τη μπορώ τη λογική, το κλασικό, το γνωστό δρόμο. Τον δύσκολο θα ακολουθήσω και πάλι και όποιος αντέξει, λυπάμαι αν δεν είσαι εσύ αυτός. 



Άκουσα το σ'αγαπώ μέσα σ' ένα ψίθυρο, δεν ήταν πιο δυνατός από μια ανάσα που μπορεί να παραπλανήσει, μια ανάσα που πήρε τη μορφή που ήθελα. Ίσως για μια στιγμή να ονειρεύτηκα, ίσως και να αφέθηκα στη στιγμή. 


6/4/12

Τραγουδιών ιστορίες... Glory Box


"Give me a reason to love you
give me a reason to be a woman..."

Παραμονεύω, καιροφυλακτώ. Κάθε φορά που κουράζομαι αγγίζω την ουλή που μου άφησε για ενθύμιο το πρώτο του βέλος. Η πληγή αιμορραγεί, τα ουρλιαχτά, η παράνοια, ο πόνος. Να δαγκώνω τα χείλη μου μέχρι να ματώσουν γιατί δεν μπορώ να αισθανθώ το άγγιγμα των δικών του. Να ξεσκίζω με τα νύχια το δέρμα που αγκάλιαζε κάποτε απαλά με τα χέρια του. Κραυγές που πνίγονται στη σιωπή των λυγμών, τα δάκρυα που δεν έχω να κλάψω να καίνε τα μάτια. "Ποτέ ξανά" θα πω και θα ριχτώ στη μάχη.
Σφυρηλατώ μεταλλική ασπίδα, ακονίζω τα βέλη και τα τοποθετώ τελετουργικά στη φαρέτρα, ελέγχω το τόξο. Μαθαίνω να στοχεύω για να μη γίνομαι στόχος. Ο Έρωτας κι εγώ βρισκόμαστε σε πόλεμο...
Μερικοί λένε πως ο Έρωτας είναι πόλεμος. Δεν ξέρω. Για μένα πάντως είναι εχθρός.
Τον κυνηγάω για να μην κυνηγηθώ απ' αυτόν. Δεν εφησυχάζω, δεν κοιμάμαι. Εξόριστη από τον κόσμο των παραμυθιών πολεμάω να επιβιώσω. Ένα ξωτικό είμαι που αναγκάστηκε να ζήσει στη γη.


Ύστερα από χρόνια έρχεσαι εσύ. Δείχνεις τόσο γήινος κι όμως αναγνωρίζω στο βλέμμα σου κάτι οικείο, κάτι κοινό. Ένας δραπέτης ονειροπόλος ή ένας άντρας που κατάγεται από τόπο φανταστικό; Θέλω να τρέξω μακρυά σου κι όμως το σώμα μου δεν υπακούει στο μυαλό. Στέκομαι μπροστά σου. Νιώθω τον Έρωτα να πλησιάζει, να με σημαδεύει. Το ένστικτό μου μου λέει να τρέξω, να κρυφτώ. Κι όμως παραμένω ακίνητος στόχος. Πετάω την ασπίδα, γλιστράει το τόξο από το χέρι μου, ακουμπάω τη φαρέτρα στο χώμα. Ο πόλεμος τελείωσε...
Σημαδεύει και πάλι την καρδιά, δεν αστοχεί ούτε εκατοστό. Πλησιάζει με κοιτάει περιπαιχτηκά: "Κανένας δε ξεφεύγει" μου ψιθυρίζει καθώς τραβάει το βέλος.
Αναβλύζει το αίμα καυτό απ'την καινούργια πληγή. Με κοιτάς παγωμένος, τρομαγμένος.


"Δώσε μου ένα λόγο να σε αγαπήσω" σου λέω, "δώσε μου ένα λόγο να γίνω γυναίκα". Ένα λαβωμένο ξωτικό είμαι μπροστά σου που θέλει να νιώσει γυναίκα, για σένα, για μένα.... Κι αυτή είναι μόνο η αρχή...


2/4/12

Μεγαλώνοντας...


Μεγαλώνω, μέσα στην άνοιξη που φέρνει την αναγέννηση της φύσης εγώ ακολουθώ τη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων και παρακμάζω αργά και μεθοδικά...
Βλέπω -στο κοντινό πλέον μέλλον- τη γενέθλια τούρτα μου να γεμίζει κεριά και την ανάσα μου ν' αδείαζει πριν προλάβω να τα σβήσω όλα και ... να πραγματοποιηθεί η ευχή.
Η νεραϊδονονά μου με έχει εγκαταλείψει εδώ και χρόνια, μάταια την επικαλούμαι κάθε βράδυ στα όνειρά μου. Την άμαξα την "έχασα" αιώνες πριν, ξέμεινα με τα μάγια και χάθηκα στα σκοτεινά μονοπάτια των παραμυθιών. Ξυπόλυτη, με την τουαλέτα του χορού σκισμένη και βρώμικη δεν πρόλαβα καν να χορέψω το βαλς στο σκοτάδι...


Κανένας πρίγκηπας δε με αναζήτησε να δοκιμάσω το γοβάκι, κανένας βάτραχος δε μεταμορφώθηκε με τα φιλιά μου...
Κοιμήθηκα βαθιά, το ρολόι στο παραμύθι χτύπησε πολλές φορές μεσάνυχτα χωρίς να το αντιληφθώ. Ξύπνησα αιώνες μετά, βρώμικη, σκισμένη, μουδιασμένη, με ιστούς αράχνης να έχουν καλύψει ακόμα και τα βλέφαρά μου. Η μόνη αίσθηση που λειτουργούσε ήταν η ακοή. Μια απόκοσμη μελωδία ήταν αυτή που με ξύπνησε και με τα μάτια ακόμα κλειστά την ακολούθησα. Μια ζεστή ανάσα κάποιου και μετά....  Φόβος...




Πρώτα νιώθω την παγωμένη ανάσα του στο σβέρκο μου, ανατριχιάζω, η καρδιά μου χτυπάει ακανόνιστα, μουδιάζει η σκέψη. Παλιός καλός γνώριμος μου έχει γίνει πια, με επισκέπτεται συχνά, τόσο συχνά που μου έχει γίνει σχεδόν εξάρτηση πλέον. Δεν ξέρω πως να ζήσω χωρίς να φοβάμαι...
Με δανεικές μελωδίες διασκεδάζω τη θλίψη μου, κλεμμένες λέξεις γίνονται λεζάντες στις αναμνήσεις που ξεθωριάζουν. Έχω χάσει και έχω χαθεί στο άπειρο. Αέναος κύκλος οι φοβίες απομυζούν κάθε ελπίδα για "φυσιολογική ζωή". Την απαρνήθηκα παλιά είναι η αλήθεια, δεν έχω δικαίωμα πια να την αναζητάω.

Δεν φιλάω βατράχους πια, πλησιάζω τους δράκους, νιώθω τη ζέστη της ανάσας τους  και ο φόβος μήπως με κάψουν τα πύρινα φιλιά τους λιώνει όπως το χιόνι που παραδίδεται άνευ όρων στον ανοιξιάτικο ήλιο.
Δράκος θα είναι και ο δικός μου πρίγκιπας... Μυθικό, υπό εξαφάνιση είδος...