"Κι ο έρωτας σηκώθηκε
Μαύρος σαν τον οψιδιανό
Σκορπώντας φεγγαρόσκονη
Στους τόπους των ανθρώπων
Αναζητώντας ψυχές
Ντυμένος πεταλούδα
Παιδί του σκοταδιού κρυφό
Πίσω από μάσκα αγγέλου"
Δήμητρα Ε. Νικολάου
Playlist
In love
with the darkness – Xandria
The Infinite
– Dargaard
My phantasm
suprime – Dargaard
Divano –
Era
Secret
passion – Imperia
Underworld
domain – Dargaard
Madness
Enchantment – Dirty Granny Tales
The death
of love – Cradle of Filth
In nomine aetarnitatis
– Dargaard
Ave Atque Vale
– Dargaard
The wake of
the angel – Elend
A shadow of
your own self – Sirenia
Worn out
with dreams – Elend
A distance
there is – Theatre of tragedy
In signo
mortis – Dargaard
Ever dream –
Nightwish
Inertia –
Insomnium
Der tanz der Schatten
– Theatre of tragedy
For my
fallen angel – My dying bride
The dream –
Leaves’ eyes
Seasons apart
– Draconian
My lost Lenore
– Tristania
Why –
Krypteria
Τι είναι αυτό που μας γυρίζει πίσω στις σκιές των ερώτων που πέθαναν κάποτε; Ποιος δημιουργεί τις σκιές που γραπώνονται πάνω μας, που μας κατατρέχουν κάθε φορά που η θλίψη μας παρασύρει στα σκοτάδια του μυαλού μας;
Εκεί που όλα έχουν ησυχάσει, το δωμάτιο τυλιγμένο στο ημίφως των κεριών, έρχεται εκείνος... ο τελευταίος δαίμονας. Τον κάλεσε η απόκοσμη μουσική; ή έχει συνηθίσει πλέον να εμφανίζεται την προκαθορισμένη ώρα: τα μεσάνυχτα;
Η σκιά του μεγαλώνει πίσω μου, δεν τον βλέπω μα τον μυρίζω, τον ακούω, τον νιώθω... Πως μπορείς να μυρίσεις, να ακούσεις, να νιώσεις μια σκιά; Κι όμως... αν ζεις για καιρό κοντά της... Κάποτε αυτή η σκιά σε έκανε να ανασαίνεις, να ελπίζεις, να ονειρεύεσαι. Τώρα σε γραπώνει, σε πετάει στον τοίχο, σπάει η σπονδυλική σου στήλη, η καρδιά σου χτυπάει σαν τρελή, η ανάσα κομμένη... Μένεις εκεί, ακίνητη, άψυχη, σε εμβρυακή στάση προσπαθείς να συγκεντρώσεις τις δυνάμεις σου, να μαζέψεις οξυγόνο και να τον ρωτήσεις γιατί;
Γιατί ήρθες αφού δεν είχες σκοπό να μείνεις; Γιατί με τραβάς στη σκιά των ματιών σου; Γιατί δεν μπορείς; Γιατί δεν θέλεις;
Όμως δεν θα πάρεις απαντήσεις... Οι σκιές δε μιλάνε. Το ξέχασες;
Μόνο όσο μια ανάσα κράτησε η πραγματική εικόνα. Και τώρα η σκιά της... επιστρέφει κάθε βράδυ. Μέχρι πότε;
Θέλω να φύγεις, ψιθυρίζεις, αλλά οι σκιές δεν ακούνε. Ίσως αν φωνάξω; Μα δεν έχω δύναμη πια, είμαι σπασμένη, έτσι θα παραμείνω στο πάτωμα, θ' αγκαλιάσω σφιχτά τα γόνατα στο στήθος μου και θα περιμένω. Τι; Ποιον; Ούτε που ξέρω και ούτε που με νοιάζει στ' αλήθεια...