Μεγαλώνω, μέσα στην άνοιξη που φέρνει την αναγέννηση της φύσης εγώ ακολουθώ τη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων και παρακμάζω αργά και μεθοδικά...
Βλέπω -στο κοντινό πλέον μέλλον- τη γενέθλια τούρτα μου να γεμίζει κεριά και την ανάσα μου ν' αδείαζει πριν προλάβω να τα σβήσω όλα και ... να πραγματοποιηθεί η ευχή.
Η νεραϊδονονά μου με έχει εγκαταλείψει εδώ και χρόνια, μάταια την επικαλούμαι κάθε βράδυ στα όνειρά μου. Την άμαξα την "έχασα" αιώνες πριν, ξέμεινα με τα μάγια και χάθηκα στα σκοτεινά μονοπάτια των παραμυθιών. Ξυπόλυτη, με την τουαλέτα του χορού σκισμένη και βρώμικη δεν πρόλαβα καν να χορέψω το βαλς στο σκοτάδι...
Κανένας πρίγκηπας δε με αναζήτησε να δοκιμάσω το γοβάκι, κανένας βάτραχος δε μεταμορφώθηκε με τα φιλιά μου...
Πρώτα νιώθω την παγωμένη ανάσα του στο σβέρκο μου, ανατριχιάζω, η καρδιά μου χτυπάει ακανόνιστα, μουδιάζει η σκέψη. Παλιός καλός γνώριμος μου έχει γίνει πια, με επισκέπτεται συχνά, τόσο συχνά που μου έχει γίνει σχεδόν εξάρτηση πλέον. Δεν ξέρω πως να ζήσω χωρίς να φοβάμαι...
Με δανεικές μελωδίες διασκεδάζω τη θλίψη μου, κλεμμένες λέξεις γίνονται λεζάντες στις αναμνήσεις που ξεθωριάζουν. Έχω χάσει και έχω χαθεί στο άπειρο. Αέναος κύκλος οι φοβίες απομυζούν κάθε ελπίδα για "φυσιολογική ζωή". Την απαρνήθηκα παλιά είναι η αλήθεια, δεν έχω δικαίωμα πια να την αναζητάω.
Δράκος θα είναι και ο δικός μου πρίγκιπας... Μυθικό, υπό εξαφάνιση είδος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου