On air

Every Saturday @ Midnight


F(reaking)_Rock Show

F(reaking)_Rock Show

6/5/12

Το παζλ

Όλη η ζωή είναι σαν ένα μεγάλο παζλ. Βρίσκεις ξαφνικά ένα κομμάτι και είναι τόσο όμορφο που δε θες να το αφήσεις από τα χέρια σου. Έτσι ψάχνεις στα χρώματα, στις γραμμές, στο περίγραμμα κάπου να το ταιριάξεις.
Το καλό με τα συμβατικά παζλ είναι ότι έρχονται με την εικόνα τυπωμένη στο εξώφυλλο και με τον αριθμό των κομματιών γραμμένο πάνω στο κουτί. Στο παζλ της ζωής σου όμως δεν ξέρεις ούτε πόσα κομμάτια υπάρχουν, ούτε ποια θα είναι η τελική εικόνα. 



Βρίσκεις λοιπόν αυτό το μικρό κομματάκι που είναι τόσο γοητευτικό και θες να βρεις οπωσδήποτε τη θέση του. Σου αρέσει τόσο πολύ που θες να το εντάξεις στην εικόνα της ζωής σου. Το σπρώχνεις, το στριμώχνεις να ταιριάξει με τα υπόλοιπα, αλλά τα "δοντάκια" του είναι είτε πολύ μικρά ή πολύ μεγαλύτερα από τις εγκοπές και δεν κολλάνε με τίποτα. Όμως, "κολλάς" εσύ και το σκέφτεσαι ξανά και ξανά. Σου γίνεται εμμονή, ξυπνάς το πρωί και το σκέφτεσαι, κατά τη διάρκεια της ημέρας προσπαθείς να το "δέσεις" με το παζλ σου, αλλά δεν τα καταφέρνεις. Ξαπλώνεις στο κρεβάτι τη νύχτα και έχεις στο μυαλό σου αυτό το μικρό πολύτιμο κομματάκι. 
Είναι ξεκάθαρο πια πως το κομμάτι αυτό δεν είναι από τα "απλά" της αρχής ή του τέλους, είναι από εκείνα τα κομμάτια με τις εσοχές και προεξοχές, από εκείνα τα "σημαντικά" κομμάτια που αν βρεις τη θέση τους ολοκληρώνεται ένα μέρος της εικόνας. 


Μερικές φορές όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Φαίνεται πως όποιος δημιούργησε τις ζωές μας έφτιαξε ένα τεράστιο παζλ στο οποίο δεν είμαστε παρά μόνο ένα πολύ μικρό μέρος μιας μεγαλύτερης εικόνας. 
Τα κομμάτια τα βρίσκουμε τυχαία συνήθως, εκεί που δεν το περιμένουμε. Ένα κομμάτι λοιπόν που μπορεί να μοιάζει πως μας ταιριάζει ή να θέλαμε να ταιριάξει στην "εικόνα" μας μπορεί να μη μας ανήκει καν... Έρχεται λοιπόν κάποιος ή κάποια μια ωραία μέρα (ή μια κρύα βραδιά στη δική μας περίπτωση) χτυπάει την πόρτα, ανοίγεις με το κομματάκι στο χέρι και σου λέει: "Το κομμάτι μου! Μπορείς σε παρακαλώ να μου το δώσεις πίσω;"
Το δίνεις χωρίς να πεις κουβέντα., κλείνεις την πόρτα όμως μένεις σαν άγαλμα πίσω από αυτήν. Μπορεί να κυλήσουν δάκρυα, αν και ντρέπεσαι να κλάψεις. Πως μπορείς να κλάψεις άλλωστε για κάτι που δε σου ανήκε ποτέ; Πως μπορείς να κλάψεις για κάτι που δεν σου δόθηκε; Που δεν δηλώθηκε ποτέ "δικό σου"; Κι όμως τα δάκρυα συνεχίζουν να κυλάνε και τα αφήνεις να σε λυτρώσουν. 
Θα σου πουν οι σοφοί: "Σκούπησε τα δάκρυά σου, θυμίσου πως την επόμενη φορά θα βρεις ένα κομμάτι από τη δική σου εικόνα, τώρα πρέπει να σφίξεις τα χείλη, να σκουπήσεις τα δάκρυα και να παραδεχτείς πως χάρηκες που κράτησες αυτό το κομματάκι, έστω κι αν ήταν μόνο για λίγο. Το αγάπησες και τελικά κατάλαβες πως μπορείς ακόμα να αγαπάς... Κάτι αξίζει κι αυτό έτσι δεν είναι;"


Και μια σοφία ζωής από μια χρόνια λύτρια παζλ : Το κομματάκι που συνήθως δεν έχει πολλά χρώματα και φαίνεται το πιο "δύσκολο" να το ταιριάξεις -ξέρεις για ποιο μιλάω- αυτό που αφήνεις συνήθως στην άκρη και ξεχνάς ότι υπάρχει, μπορεί να είναι το ίδιο κομμάτι που θα αναζητάς στο τέλος για να δώσει την πλήρη μορφή στο παζλ σου...
Σκέψου λοιπόν και δεύτερη φορά πριν το αφήσεις στην άκρη, γιατί μερικές φορές στο συμπαντικό παζλ μπορεί κάποια κομμάτια να ταιριάζουν σε παραπάνω από μία εικόνες, να είναι τα κομμάτια μπαλαντέρ που ταιριάζουν παντού αλλά μόνο οι τυχεροί μπορούν να τα βρουν.
Σκέψου λοιπόν : Είσαι διατεθιμένος να αφήσεις την εικόνα σου ανολοκλήρωτη;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου