Κοιτάζω τις σταγόνες στο παρμπρίζ. Μικρές σταγόνες σαν αστραφτερά διαμαντάκια. Νερό και νιφάδες ή μήπως νιφάδες που δεν πρόλαβαν να ολοκληρωθούν και γεννήθηκαν σαν πρόωρα μωρά, κάνοντας το ταξίδι τους στη γη χωρίς να τις περιμένει κανένας.
Κι όμως αστράφτουν σαν τα καλύτερα διαμάντια, ενώνονται και κυλούν σαν δάκρυα στο τζάμι. Ξεπλένουν τις αναμνήσεις και καθαρίζουν τις πληγές. Το παρμπριζ μου είναι σαν ένας ιδιωτικός έναστρος ουρανός. Κι όμως θέλω να τον καταστρέψω, θέλω να δω τα δάκρυα να κυλάνε. Ανοίγω τους υαλοκαθαριστήρες, για κλάσματα του δευτερολέπτου ο ουρανός μου κλαίει. Τα δάκρυά του παρασύρουν τις αναμνήσεις μου, καθαρίζουν και τις δικές μου πληγές.
Η μηχανή αναμένη κι όμως είμαι ακίνητη. Ούτε μπρος ούτε πίσω. Στο τώρα, μερικές στιγμές στο τώρα. Το ράδιο παίζει ένα τραγούδι απ' τα παλιά. Οι μελωδίες, ο προσωπικός μου ουρανός, η ακινησία, ο καπνός... και μόνο το μυαλό μου να τρέχει.
"Yesterday's gone" τραγουδάει ο Tayler και σβήνουν τα φώτα του δρόμου, ξαφνικά, μαγικά, μόνο και μόνο για να ακούσω το στίχο, μόνο και μόνο για να τον συνδέσω με αυτή τη στιγμή. Λες και κάποιος ή κάτι εκεί έξω θέλει να μου στείλει ένα μήνυμα: Yesterday's gone...
Τρέχει και πάλι το μυαλό μου και θέλω να βάλω ταχύτητα και ν' αρχίσω να τρέχω κι εγώ. Προς άγνωστη κατεύθυνση... ή μήπως γνωστή; Τα φώτα του δρόμου ξανανάβουν, με βρίσκουν ακίνητη, στο ίδιο σημείο, μα με μια θέληση αρκετά ισχυρή. Ξέρω τι θέλω να κάνω, βλέπω εικόνες στο μυαλό μου, τρέχω, με σβηστά τα φώτα τρέχω και γίνομαι μια κατάμαυρη σκοτεινή σφαίρα. Τρέχω στην Εθνική. Που πάω; Παντού και πουθενά. Ευθεία θα τρέχω μέχρι να τελειώσει η βενζίνη, μέχρι να μη μπορώ να τρέξω άλλο. Τότε θα βγω απ' το αμάξι και θα πέφτουν πάνω μου ατελείς σταγόνες. Θα γεμίσουν διαμάντια τα μαλλιά μου, τα ρούχα μου. Μπορεί να σταματήσει να τρέχει και το μυαλό μου... Ποτέ δεν ξέρεις!
...Γυρίζω το κλειδί και σταματάει ο θόρυβος από τη μηχανή, Κλείνω το ραδιόφωνο -παίζει εξάλλου ένα αδιάφορο τραγούδι- ρίχνω μια τελευταία ματιά στο έναστρο παρμπρίζ μου. Στέκομαι μερικά λεπτά και ανασαίνω διαμαντόσκονη. The past is gone... Τριγυρίζει ακόμη ο στίχος στο μυαλό μου. Χμ, όχι απόλυτα, ειρωνεύομαι τον εαυτό μου. Ίσως όμως την επόμενη φορά...
