Κι εγώ; Μια μαύρη πεταλούδα γοητευμένη από τη φλόγα, να χτυπάει ξανά και ξανά τα φτερά της στο τίποτα ελπίζοντας κάθε φορά να γίνει κάτι, κι ας υπάρχει μέσα της η σοφία των αιώνων πως το μόνο που μπορεί να συμβεί είναι να κάψει τα φτερά της και νικημένη να παραδοθεί στο τίποτα κι εκείνη.
Πέφτω με μανία στη φωτιά, αυτοκαταστροφική, αδιέξοδη έλξη. Εικόνες ξεπροβάλλουν : το κόκκινο της φλόγας, το λευκό του δέρματος, το μαύρο της νύχτας, η άνοιξη που ήρθε πριν την καταιγίδα μια βραδιά του Φλεβάρη, τα φώτα της πόλης, τα αρώματα να μπερδεύονται με ήχους, ψίθυρους, ανάσες. Η ευτυχία της μοναξιάς, το κόκκινο των ματιών, τα χαμόγελα που γεύονται την αλμύρα από τα δάκρυα. Τα "στα έλεγα" εγώ, πότε με τη δική σου, πότε με τη δική μου φωνή.
Ξέρω, μάλλον ήξερα... Πάντα θα πέφτω στην ίδια παγίδα, πάντα θα με έλκει η φωτιά, πάντα θα εγκλωβίζομαι στα μήπως. τα ίσως, τα αν. Πάντα οι ερωτήσεις θα πέφτουν στο κενό, πάντα η Πυθεία θα απαντάει με τον ίδιο τρόπο. Κι εγώ πάντα στον υπερθετικό. "Πως αλλιώς;"
Τα παραμύθια να λένε πάντα την αλήθεια, εμείς να ζούμε "καλά" και αυτοί καλύτερα. Ίσως την επόμενη φορά; Ίσως... Κρατιέμαι από αυτό γιατί θέλω από κάπου να κρατηθώ κι ας ξέρω πως και την επόμενη φορά θα είναι το ίδιο. Η ιστορία επαναλαμβάνεται όταν την ξεχνάς λένε, κι όταν "αφήνεσαι" προσθέτω εγώ.
Συγνώμη... Σ' ευχαριστώ... Ναι... Φταίω... Όχι... Τίποτα... Αλήθεια;... Πονάω...
Ξέρω τι "πρέπει" να κάνω κι όμως κάθε φορά ο παρορμητισμός νικάει τη λογική. Έχω βλέπεις κι εγώ μέσα μου τη φωτιά να με τρώει. Δεν τη μπορώ τη λογική, το κλασικό, το γνωστό δρόμο. Τον δύσκολο θα ακολουθήσω και πάλι και όποιος αντέξει, λυπάμαι αν δεν είσαι εσύ αυτός.
Άκουσα το σ'αγαπώ μέσα σ' ένα ψίθυρο, δεν ήταν πιο δυνατός από μια ανάσα που μπορεί να παραπλανήσει, μια ανάσα που πήρε τη μορφή που ήθελα. Ίσως για μια στιγμή να ονειρεύτηκα, ίσως και να αφέθηκα στη στιγμή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου