On air

Every Saturday @ Midnight


F(reaking)_Rock Show

F(reaking)_Rock Show

13/11/12

ΜΑΣΚΑ #1


Φεύγεις σχεδόν τρέχοντας, άγαρμπος παρασύρεις αντικείμενα στο πέρασμα σου. Περνάς το χέρι σου πάνω της και με μία κίνηση, ασυναίσθητη (ίσως), τη ρίχνεις στο πάτωμα. Ένα υπόκωφο ουρλιαχτό. Όχι δικό της ούτε δικό μου. Απλά μένει εκεί και αιωρείται στη σιωπή συνοδεύοντας τον ήχο της πορσελάνης που σπάει και της πόρτας που χτυπάει δυνατά πίσω σου. Δεν ξέρω αν γύρισες να κοιτάξεις τα θρύψαλα. Το βλέμμα μου πάγωσε στο δευτερόλεπτο λίγο πριν αγγίξει το πάτωμα. Στο δευτερόλεπτο λίγο πριν κλείσεις την πόρτα πίσω σου. Κι ύστερα τα μάτια έτσουξαν από τα δάκρυα. Σαν από εφιαλτικό ξύπνημα σχεδόν με κομμένη την ανάσα αντικρύζω τα κομμάτια.
Κάθομαι στο πάτωμα και τα μαζεύω προσεχτικά, ένα ένα. Περνάω το χέρι μου και χαϊδεύω το πάτωμα για να μαζέψω ακόμη και το ελάχιστο. Τα συγκεντρώνω μπροστά μου και αρχίζω να ενώνω το πορσελάνινο παζλ. Τα μάτια καρφωμένα στη μάσκα. Όπως όταν την πρωτοαντίκρυσα. Στο πρώτο μας ταξίδι. Στο μόνο μας ταξίδι. Θυμάμαι είχα παγώσει μπροστά στη βιτρίνα. Την κοίταγα μόνο. Τόσο όμορφη, τόσο μαγευτικά γοητευτική. Με ένα ίχνος χαμόγελου και ένα ζωγραφισμένο δάκρυ. Η μάσκα της ψυχής μου σου είπα. Δε με άκουσες, είχες ήδη μπει μέσα στο μαγαζί. Βγήκες έξω μερικά λεπτά μετά, με το χαμόγελο του παιδιού που μόλις είχε κάνει σκανδαλιά. Μα, είναι πανάκριβη ψέλισα. Την ήθελες μου απάντησες. Είναι δική σου. Κι άλλα θέλησα, μουρμουρίζω μαζεύοντας τα κομμάτια, εκείνα δεν έχουν σημασία πια; Σωστά;
Πιάνω την κόλλα, καταπιάνομαι με το να ταιριάξω τα κομμάτια. Τίποτα δεν μπορεί να καταστραφεί αν δεν το επιτρέψεις εσύ. Ξεροκέφαλη  και ισχυρογνώμων. Τα επίθετα που με χαρακτηρίζεις. Θα γέλαγες μαζί μου αν ήσουνα εδώ. Πας να σώσεις κάτι που δε σώζεται. Ακούω τα λόγια σου. Τα πάντα σώζονται αρκεί να το θες, ψιθυρίζω πεισμωμένη.  Ξαφνικά συνειδητοποιώ έναν οξύ πόνο, βλέπω το αίμα να κυλάει στη θέση του ζωγραφισμένου δακρύου . Τρέχει κόλλα και αίμα, ανακατεύονται, δημιουργούν πορφυρά σημάδια στο μέχρι πρότεινως ονειρώδες πρόσωπο.  Ας είναι, τελείωσε η επιδιόρθωση. Με κοιτά ραγισμένη, με ένα ίχνος χαμόγελου και ένα ματωμένο δάκρυ.
Θα μπορούσα να κάνω χίλια δυο πράγματα, από το να την κλείσω στο χρονοντούλαπο των αναμνήσεων, μέχρι να τη βάψω απ’ την αρχή. Όμως τη θέλω όπως είναι τώρα. Την τοποθετώ στη θέση της. Εκεί θα μείνει, να μου θυμίζει το πρώτο μας ταξίδι, να μου θυμίζει το τελευταίο σου φευγιό.  Άγαρμο, παρασύροντας αντικείμενα στο πέρασμα σου, συνοδευόμενο από ένα υπόκωφο ουρλιαχτό, τον ήχο της πορσελάνης που σπάει και της πόρτας που χτυπάει δυνατά πίσω σου.




14/7/12

Ιδιωτικός Ουρανός


Κοιτάζω τις σταγόνες στο παρμπρίζ. Μικρές σταγόνες σαν αστραφτερά διαμαντάκια. Νερό και νιφάδες ή μήπως νιφάδες που δεν πρόλαβαν να ολοκληρωθούν και γεννήθηκαν  σαν πρόωρα μωρά, κάνοντας το ταξίδι τους  στη γη χωρίς να τις περιμένει κανένας.
Κι όμως αστράφτουν σαν τα καλύτερα διαμάντια, ενώνονται και κυλούν σαν δάκρυα στο τζάμι. Ξεπλένουν τις αναμνήσεις και καθαρίζουν τις πληγές. Το παρμπριζ μου είναι σαν ένας ιδιωτικός έναστρος ουρανός. Κι όμως θέλω να τον καταστρέψω, θέλω να δω τα δάκρυα να κυλάνε. Ανοίγω τους υαλοκαθαριστήρες, για κλάσματα του δευτερολέπτου ο ουρανός μου κλαίει. Τα δάκρυά του παρασύρουν τις αναμνήσεις μου, καθαρίζουν και τις δικές μου πληγές.
Η μηχανή αναμένη κι όμως είμαι ακίνητη. Ούτε μπρος ούτε πίσω. Στο τώρα, μερικές στιγμές στο τώρα. Το ράδιο παίζει  ένα τραγούδι απ' τα παλιά. Οι μελωδίες, ο προσωπικός μου ουρανός, η ακινησία, ο καπνός... και μόνο το μυαλό μου να τρέχει.
"Yesterday's gone" τραγουδάει ο Tayler και σβήνουν τα φώτα του δρόμου, ξαφνικά, μαγικά, μόνο και μόνο για να ακούσω το στίχο, μόνο και μόνο για να τον συνδέσω με αυτή τη στιγμή. Λες και κάποιος ή κάτι εκεί έξω θέλει να μου στείλει ένα μήνυμα: Yesterday's gone...


Τρέχει και πάλι το μυαλό μου και θέλω να βάλω ταχύτητα και ν' αρχίσω να τρέχω κι εγώ. Προς άγνωστη κατεύθυνση... ή μήπως γνωστή; Τα φώτα του δρόμου ξανανάβουν, με βρίσκουν ακίνητη, στο ίδιο σημείο, μα με μια θέληση αρκετά ισχυρή. Ξέρω τι θέλω να κάνω, βλέπω εικόνες στο μυαλό μου, τρέχω, με σβηστά τα φώτα τρέχω και γίνομαι μια κατάμαυρη σκοτεινή σφαίρα. Τρέχω στην Εθνική. Που πάω; Παντού και πουθενά. Ευθεία θα τρέχω μέχρι να τελειώσει η βενζίνη, μέχρι να μη μπορώ να τρέξω άλλο. Τότε θα βγω απ' το αμάξι και θα πέφτουν πάνω μου ατελείς σταγόνες. Θα γεμίσουν διαμάντια τα μαλλιά μου, τα ρούχα μου. Μπορεί να σταματήσει να τρέχει και το μυαλό μου... Ποτέ δεν ξέρεις!
...Γυρίζω το κλειδί και σταματάει ο θόρυβος από τη μηχανή, Κλείνω το ραδιόφωνο -παίζει εξάλλου ένα αδιάφορο τραγούδι- ρίχνω μια τελευταία ματιά στο έναστρο παρμπρίζ μου. Στέκομαι μερικά λεπτά και ανασαίνω διαμαντόσκονη. The past is gone... Τριγυρίζει ακόμη ο στίχος στο μυαλό μου. Χμ, όχι απόλυτα, ειρωνεύομαι τον εαυτό μου. Ίσως όμως την επόμενη φορά... 

17/6/12

Σκόρπιες λέξεις από ιστορίες χωρίς τέλος...


Και οι έρωτες να στοιχίζονται μπροστά στα μάτια μου, αγαλματάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα μέρα και νύχτα. Σαν μωρά που δεν τα θέλησε κανείς, έμβρυα που θανατώθηκαν πρωτού προλάβουν ν’ αντικρύσουν τον κόσμο.
Εγώ να εγκυμονώ κινδύνους και λάθη.  Κι εσύ σ’ ένα δίχτυ ασφαλείας ν’ ακροβατείς μεταξύ μετριότητας και ανυπαρξίας.
Οι φόβοι στοιχίζονται μπροστά μου. Για δες! Έγιναν κι αυτοί αγάλματα, ακούνητα, αμίλητα... Δεν γελάνε πια, δεν μιλάνε, δεν έχουν δύναμη.
Ανασαίνω ακόμα, χωρίς αιτία, μιλάω χωρίς να έχω τίποτε να πω.
Δε γελάω, ούτε κλαίω. Αγαλματάκι ακούνητο, αμίλητο, αγέλαστο έγινα κι εγώ, να σέρνω τη σκιά μου μέρα και νύχτα, στους δρόμους που γυρίζαμε, στα όνειρα που κάναμε, στα ταξίδια που δεν πήγαμε.
 Ένα δεν όλη μου η ζωή τελευταία. Δεν μπορώ. Δεν θέλω. Δεν υπάρχει δεν, κι όμως με στοιχειώνει. Φαντάσματα γίνανε οι αναμνήσεις και στοιχειώνουν μια σκιά που σεργιανάει στο φως μπας και χαθεί τελείως.  Που σε κοιτάζει από μακρυά με μία αγωνία... Να είσαι εσύ καλά, στο δίχτυ σου, στην ασφάλεια σου, αρκεί να είσαι καλά. Μόνο αυτό. Κι εγώ; Εγώ τίποτα. Εγώ στο τίποτα, να έχω πεθάνει από καιρό, απλά ξεχάσαν να σου το πουν.
Ένα κουβάρι που δεν ξεμπλέχτηκε ποτέ, μια κόκκινη κλωστή που δεν ξεκίνησε ποτέ το παραμύθι.   

28/5/12

Broken strings...


Ακουμπισμένη στη γωνιά του δωματίου πλέον έχει γίνει μια άμορφη μάζα, ούτε ανθρώπου, ούτε κούκλας εικόνα. Σκεπασμένη με το γκρίζο της σκόνης και τα σχοινιά ξεφτισμένα με το κίτρινο νοσηρό χρώμα της πολυκαιρίας. Το κίτρινο δεν είναι το χρώμα του ήλιου ή του μίσους, είναι το χρώμα του παρελθόντος, το χρώμα που αφήνει πίσω του ο χρόνος όταν κυλάει χωρίς νόημα.

Κάποτε την ακούμπησε εκεί για να «ξαποστάσει», για λίγο της είπε μόνο, τύλιξε τα πόδια της, άφησε τα χέρια της να πέσουν άψυχα στο πλάι, έγυρε το κεφάλι να ησυχάσει από τις σκέψεις. Ο χρόνος κυλάει διαφορετικά για τον καθένα, το δικό της λίγο ήταν πολύ για κάποιους. Ενοχλούσε σε αυτή τη στάση, περνούσαν και την έσπρωχναν, την μετακινούσαν, την τραβούσαν από τα σχοινιά, κάποιοι περίεργοι ή αργόσχολοι στάθηκαν μπροστά της λίγο παραπάνω. Προσπάθησαν να τη σηκώσουν όμως τα σχοινιά ήταν τόσο παλιά που θρυματίζονταν στα χέρια τους. Έτσι άλλαξε στάσεις πολλές, έγινε κουβάρι και πάλι κούκλα και πάλι άνθρωπος και πάλι κουβάρι.


Ξύπνησε και το σώμα της πονούσε, προσπάθησε να τινάξει τη σκόνη από τα μάτια, έβλεπε θολά. Αλλού θυμάται τον εαυτό της και αλλού βρίσκεται τώρα. Μήπως τριγυρνάει ακόμα στον κόσμο των ονείρων; Μα όχι, δεν μπορεί, αποχαιρέτησε πριν από λίγο τον Μορφέα το θυμάται καλά αύτο, έσκυψε πάνω της, άκουσε την ανάσα του στο αυτί της, τη φίλησε τρυφερά στο μάγουλο και της ψιθύρισε: “καιρός να ξυπνήσεις τώρα γλυκειά μου, η ζωή εκεί έξω σε περιμένει... εμείς θα συναντιόμαστε πλέον μόνο στα όνειρα, θα σε παίρνω στην αγκαλιά μου και θα σε ταξιδεύω στους κόσμους των ερώτων, όμως τώρα έχεις πια θεραπευτεί, έχεις ξεκουραστεί και ήρθε η ώρα να προχωρήσεις.”

Τινάζει όπως μπορεί το γκρίζο από τα μάτια, προσπαθεί να επικεντρωθεί στις κόρες των ματιών της, να σταματήσουν να διαστέλλονται με το λιγοστό φως που όμως το νιώθει να καίει μέχρι το βάθος του μυαλού της. Δυό μάτια που κάποτε έλαμπαν και οι θεατές τα περνούσαν για αληθινά τώρα άψυχα προσπαθούν να επανακτήσουν τις βασικές τους λειτουργίες. Συνηθίζει στο φως όσο περνάει η ώρα.
Η συνήθεια μπαίνει με βιαιότητα στη ζωή μας, τόσο ύπουλα που μερικές φορές τη θεωρούμε δεύτερη φύση μας ή και φυσική. Όπου βρει λίγο χώρο, λίγο κενό παρυσφρύει και διαβρώνει την ύπαρξη.



Έτσι και σε αυτή την περίπτωση, εκεί που για αιώνες υπήρχε σκοτάδι, έρχεται η συνήθεια του φωτός να γίνει αναγκαία. Να μπορέσει να δει... αυτό θέλει πρώτα απ’ όλα και δεν την πειράζει αν δεν τα βλέπει όλα με τον τρόπο που θα έπρεπε. Σηκώνει το χέρι της με κόπο. Βλέπει το σχοινί, διαντωμένο, ξεφτισμένο, πιο κοντό απ’ ότι το θυμάται. Το ίδιο και στο άλλο χέρι, το σχοινί που κρατούσε τους καρπούς μοιάζει πια σαν το δέρμα ενός φιδιού που δραπετεύοντας το άφησε πίσω του και με την παραμικρή κίνηση είναι έτοιμο να διαλυθεί. Πονάει ολόκληρη βλέπει κομμάτια τριγύρω της, το χρώμα της να έχει ξεθωριάσει σε σημεία, εκεί που κάποτε υπήρχαν δαντέλες, σατέν και μετάξια να έχουν αντικατασταθεί με κουρέλια. Σηκώνεται αργά σέρνοντας πίσω της τα σχοινιά που διαλύονται με κάθε της κίνηση. Προσπαθεί να ισορροπήσει, ακουμπάει όπου βρει για να στερεωθεί. Αγωνίζεται όπως μπορεί, όσο μπορεί. Μια ανάγκη πιο δυνατή απ’ οτιδήποτε άλλο την σπρώχνει να παλεύει να σταθεί για πρώτη φορά στα πόδια της. Και τα καταφέρνει... Για πρώτη φορά στη ζωή της... είναι όρθια, στέκεται... βασίζεται στα πόδια της. 

Θυμάται τον εαυτό της να χορεύει, να στριφογυρίζει, να τρέχει να πετάει όλο χάρη, ενώ τώρα τα γόνατα τρέμουν, τα χέρια κινούνται άχαρα μπρος πίσω, η μέση δε λυγίζει, ο αυχένας παραμένει σκυφτός... κι όμως εκείνη νιώθει χαρά... μια πρωτόγνωρη χαρά... Για πρώτη φορά στη ζωή της στέκεται μόνη της. Τα σχοινιά που κάποτε κινούσε κάποιος άλλος τώρα είναι διαλυμμένα, και σέρνονται πίσω της. Θα μάθει να περπατάει από την αρχή, θα είναι λιγότερο αέρινη, κομψή και πιθανότερο όλων είναι οι άνθρωποι να μη την θαυμάζουν πια, να μη γυρίζουν το πρόσωπο προς το μέρος της όταν την αντικρίζουν αντιθέτως να το αποστρέφουν από αυτήν. Όμως είναι ζωντανή για πρώτη φορά. Ορίζει εκείνη τον εαυτό της. Υπάρχει.! 

6/5/12

Το παζλ

Όλη η ζωή είναι σαν ένα μεγάλο παζλ. Βρίσκεις ξαφνικά ένα κομμάτι και είναι τόσο όμορφο που δε θες να το αφήσεις από τα χέρια σου. Έτσι ψάχνεις στα χρώματα, στις γραμμές, στο περίγραμμα κάπου να το ταιριάξεις.
Το καλό με τα συμβατικά παζλ είναι ότι έρχονται με την εικόνα τυπωμένη στο εξώφυλλο και με τον αριθμό των κομματιών γραμμένο πάνω στο κουτί. Στο παζλ της ζωής σου όμως δεν ξέρεις ούτε πόσα κομμάτια υπάρχουν, ούτε ποια θα είναι η τελική εικόνα. 



Βρίσκεις λοιπόν αυτό το μικρό κομματάκι που είναι τόσο γοητευτικό και θες να βρεις οπωσδήποτε τη θέση του. Σου αρέσει τόσο πολύ που θες να το εντάξεις στην εικόνα της ζωής σου. Το σπρώχνεις, το στριμώχνεις να ταιριάξει με τα υπόλοιπα, αλλά τα "δοντάκια" του είναι είτε πολύ μικρά ή πολύ μεγαλύτερα από τις εγκοπές και δεν κολλάνε με τίποτα. Όμως, "κολλάς" εσύ και το σκέφτεσαι ξανά και ξανά. Σου γίνεται εμμονή, ξυπνάς το πρωί και το σκέφτεσαι, κατά τη διάρκεια της ημέρας προσπαθείς να το "δέσεις" με το παζλ σου, αλλά δεν τα καταφέρνεις. Ξαπλώνεις στο κρεβάτι τη νύχτα και έχεις στο μυαλό σου αυτό το μικρό πολύτιμο κομματάκι. 
Είναι ξεκάθαρο πια πως το κομμάτι αυτό δεν είναι από τα "απλά" της αρχής ή του τέλους, είναι από εκείνα τα κομμάτια με τις εσοχές και προεξοχές, από εκείνα τα "σημαντικά" κομμάτια που αν βρεις τη θέση τους ολοκληρώνεται ένα μέρος της εικόνας. 


Μερικές φορές όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Φαίνεται πως όποιος δημιούργησε τις ζωές μας έφτιαξε ένα τεράστιο παζλ στο οποίο δεν είμαστε παρά μόνο ένα πολύ μικρό μέρος μιας μεγαλύτερης εικόνας. 
Τα κομμάτια τα βρίσκουμε τυχαία συνήθως, εκεί που δεν το περιμένουμε. Ένα κομμάτι λοιπόν που μπορεί να μοιάζει πως μας ταιριάζει ή να θέλαμε να ταιριάξει στην "εικόνα" μας μπορεί να μη μας ανήκει καν... Έρχεται λοιπόν κάποιος ή κάποια μια ωραία μέρα (ή μια κρύα βραδιά στη δική μας περίπτωση) χτυπάει την πόρτα, ανοίγεις με το κομματάκι στο χέρι και σου λέει: "Το κομμάτι μου! Μπορείς σε παρακαλώ να μου το δώσεις πίσω;"
Το δίνεις χωρίς να πεις κουβέντα., κλείνεις την πόρτα όμως μένεις σαν άγαλμα πίσω από αυτήν. Μπορεί να κυλήσουν δάκρυα, αν και ντρέπεσαι να κλάψεις. Πως μπορείς να κλάψεις άλλωστε για κάτι που δε σου ανήκε ποτέ; Πως μπορείς να κλάψεις για κάτι που δεν σου δόθηκε; Που δεν δηλώθηκε ποτέ "δικό σου"; Κι όμως τα δάκρυα συνεχίζουν να κυλάνε και τα αφήνεις να σε λυτρώσουν. 
Θα σου πουν οι σοφοί: "Σκούπησε τα δάκρυά σου, θυμίσου πως την επόμενη φορά θα βρεις ένα κομμάτι από τη δική σου εικόνα, τώρα πρέπει να σφίξεις τα χείλη, να σκουπήσεις τα δάκρυα και να παραδεχτείς πως χάρηκες που κράτησες αυτό το κομματάκι, έστω κι αν ήταν μόνο για λίγο. Το αγάπησες και τελικά κατάλαβες πως μπορείς ακόμα να αγαπάς... Κάτι αξίζει κι αυτό έτσι δεν είναι;"


Και μια σοφία ζωής από μια χρόνια λύτρια παζλ : Το κομματάκι που συνήθως δεν έχει πολλά χρώματα και φαίνεται το πιο "δύσκολο" να το ταιριάξεις -ξέρεις για ποιο μιλάω- αυτό που αφήνεις συνήθως στην άκρη και ξεχνάς ότι υπάρχει, μπορεί να είναι το ίδιο κομμάτι που θα αναζητάς στο τέλος για να δώσει την πλήρη μορφή στο παζλ σου...
Σκέψου λοιπόν και δεύτερη φορά πριν το αφήσεις στην άκρη, γιατί μερικές φορές στο συμπαντικό παζλ μπορεί κάποια κομμάτια να ταιριάζουν σε παραπάνω από μία εικόνες, να είναι τα κομμάτια μπαλαντέρ που ταιριάζουν παντού αλλά μόνο οι τυχεροί μπορούν να τα βρουν.
Σκέψου λοιπόν : Είσαι διατεθιμένος να αφήσεις την εικόνα σου ανολοκλήρωτη;

22/4/12

Της σκιάς τα παραμύθια

"Κι ο έρωτας σηκώθηκε
Μαύρος σαν τον οψιδιανό
Σκορπώντας φεγγαρόσκονη
Στους τόπους των ανθρώπων

Αναζητώντας ψυχές
Ντυμένος πεταλούδα
Παιδί του σκοταδιού κρυφό
Πίσω από μάσκα αγγέλου"
Δήμητρα Ε. Νικολάου


Playlist

In love with the darkness – Xandria
The Infinite – Dargaard
My phantasm suprime – Dargaard
Divano – Era
Secret passion – Imperia
Underworld domain – Dargaard
Madness Enchantment – Dirty Granny Tales
The death of love – Cradle of Filth
In nomine aetarnitatis – Dargaard
Ave Atque Vale – Dargaard
The wake of the angel – Elend
A shadow of your own self – Sirenia
Worn out with dreams – Elend
A distance there is – Theatre of tragedy
In signo mortis – Dargaard
Ever dream – Nightwish
Inertia – Insomnium
Der tanz der Schatten – Theatre of tragedy
For my fallen angel – My dying bride
The dream – Leaves’ eyes
Seasons apart – Draconian
My lost Lenore – Tristania
Why – Krypteria



Τι είναι αυτό που μας γυρίζει πίσω στις σκιές των ερώτων που πέθαναν κάποτε; Ποιος δημιουργεί τις σκιές που γραπώνονται πάνω μας, που μας κατατρέχουν κάθε φορά που η θλίψη μας παρασύρει στα σκοτάδια του μυαλού μας;
Εκεί που όλα έχουν ησυχάσει, το δωμάτιο τυλιγμένο στο ημίφως των κεριών, έρχεται εκείνος... ο τελευταίος δαίμονας. Τον κάλεσε η απόκοσμη μουσική; ή έχει συνηθίσει πλέον να εμφανίζεται την προκαθορισμένη ώρα: τα μεσάνυχτα; 
Η σκιά του μεγαλώνει πίσω μου, δεν τον βλέπω μα τον μυρίζω, τον ακούω, τον νιώθω... Πως μπορείς να μυρίσεις, να ακούσεις, να νιώσεις μια σκιά; Κι όμως... αν ζεις για καιρό κοντά της... Κάποτε αυτή η σκιά σε έκανε να ανασαίνεις, να ελπίζεις, να ονειρεύεσαι. Τώρα σε γραπώνει, σε πετάει στον τοίχο, σπάει η σπονδυλική σου στήλη, η καρδιά σου χτυπάει σαν τρελή, η ανάσα κομμένη... Μένεις εκεί, ακίνητη, άψυχη, σε εμβρυακή στάση προσπαθείς να συγκεντρώσεις τις δυνάμεις σου, να μαζέψεις οξυγόνο και να τον ρωτήσεις γιατί; 
Γιατί ήρθες αφού δεν είχες σκοπό να μείνεις; Γιατί με τραβάς στη σκιά των ματιών σου; Γιατί δεν μπορείς; Γιατί δεν θέλεις; 
Όμως δεν θα πάρεις απαντήσεις... Οι σκιές δε μιλάνε. Το ξέχασες; 
Μόνο όσο μια ανάσα κράτησε η πραγματική εικόνα. Και τώρα η σκιά της... επιστρέφει κάθε βράδυ. Μέχρι πότε;
Θέλω να φύγεις, ψιθυρίζεις, αλλά οι σκιές δεν ακούνε. Ίσως αν φωνάξω; Μα δεν έχω δύναμη πια, είμαι σπασμένη, έτσι θα παραμείνω στο πάτωμα, θ' αγκαλιάσω σφιχτά τα γόνατα στο στήθος μου και θα περιμένω. Τι; Ποιον; Ούτε που ξέρω και ούτε που με νοιάζει στ' αλήθεια... 


13/4/12

Με τη φωτιά...


Κι εγώ; Μια μαύρη πεταλούδα γοητευμένη από τη φλόγα, να χτυπάει ξανά και ξανά τα φτερά της στο τίποτα ελπίζοντας κάθε φορά να γίνει κάτι, κι ας υπάρχει μέσα της η σοφία των αιώνων πως το μόνο που μπορεί να συμβεί είναι να κάψει τα φτερά της και νικημένη να παραδοθεί στο τίποτα κι εκείνη. 

Πέφτω με μανία στη φωτιά, αυτοκαταστροφική, αδιέξοδη έλξη. Εικόνες ξεπροβάλλουν : το κόκκινο της φλόγας, το λευκό του δέρματος, το μαύρο της νύχτας, η άνοιξη που ήρθε πριν την καταιγίδα μια βραδιά του Φλεβάρη, τα φώτα της πόλης, τα αρώματα να μπερδεύονται με ήχους, ψίθυρους, ανάσες. Η ευτυχία της μοναξιάς, το κόκκινο των ματιών, τα χαμόγελα που γεύονται την αλμύρα από τα δάκρυα. Τα "στα έλεγα" εγώ, πότε με τη δική σου, πότε με τη δική μου φωνή.
 
Ξέρω, μάλλον ήξερα... Πάντα θα πέφτω στην ίδια παγίδα, πάντα θα με έλκει η φωτιά, πάντα θα εγκλωβίζομαι στα μήπως. τα ίσως, τα αν. Πάντα οι ερωτήσεις θα πέφτουν στο κενό, πάντα η Πυθεία θα απαντάει με τον ίδιο τρόπο. Κι εγώ πάντα στον υπερθετικό. "Πως αλλιώς;"


Τα παραμύθια να λένε πάντα την αλήθεια, εμείς να ζούμε "καλά" και αυτοί καλύτερα. Ίσως την επόμενη φορά; Ίσως... Κρατιέμαι από αυτό γιατί θέλω από κάπου να κρατηθώ κι ας ξέρω πως και την επόμενη φορά θα είναι το ίδιο. Η ιστορία επαναλαμβάνεται όταν την ξεχνάς λένε, κι όταν "αφήνεσαι" προσθέτω εγώ. 

Συγνώμη... Σ' ευχαριστώ... Ναι... Φταίω... Όχι... Τίποτα... Αλήθεια;... Πονάω... 

Ξέρω τι "πρέπει" να κάνω κι όμως κάθε φορά ο παρορμητισμός νικάει τη λογική. Έχω βλέπεις κι εγώ μέσα μου τη φωτιά να με τρώει. Δεν τη μπορώ τη λογική, το κλασικό, το γνωστό δρόμο. Τον δύσκολο θα ακολουθήσω και πάλι και όποιος αντέξει, λυπάμαι αν δεν είσαι εσύ αυτός. 



Άκουσα το σ'αγαπώ μέσα σ' ένα ψίθυρο, δεν ήταν πιο δυνατός από μια ανάσα που μπορεί να παραπλανήσει, μια ανάσα που πήρε τη μορφή που ήθελα. Ίσως για μια στιγμή να ονειρεύτηκα, ίσως και να αφέθηκα στη στιγμή. 


6/4/12

Τραγουδιών ιστορίες... Glory Box


"Give me a reason to love you
give me a reason to be a woman..."

Παραμονεύω, καιροφυλακτώ. Κάθε φορά που κουράζομαι αγγίζω την ουλή που μου άφησε για ενθύμιο το πρώτο του βέλος. Η πληγή αιμορραγεί, τα ουρλιαχτά, η παράνοια, ο πόνος. Να δαγκώνω τα χείλη μου μέχρι να ματώσουν γιατί δεν μπορώ να αισθανθώ το άγγιγμα των δικών του. Να ξεσκίζω με τα νύχια το δέρμα που αγκάλιαζε κάποτε απαλά με τα χέρια του. Κραυγές που πνίγονται στη σιωπή των λυγμών, τα δάκρυα που δεν έχω να κλάψω να καίνε τα μάτια. "Ποτέ ξανά" θα πω και θα ριχτώ στη μάχη.
Σφυρηλατώ μεταλλική ασπίδα, ακονίζω τα βέλη και τα τοποθετώ τελετουργικά στη φαρέτρα, ελέγχω το τόξο. Μαθαίνω να στοχεύω για να μη γίνομαι στόχος. Ο Έρωτας κι εγώ βρισκόμαστε σε πόλεμο...
Μερικοί λένε πως ο Έρωτας είναι πόλεμος. Δεν ξέρω. Για μένα πάντως είναι εχθρός.
Τον κυνηγάω για να μην κυνηγηθώ απ' αυτόν. Δεν εφησυχάζω, δεν κοιμάμαι. Εξόριστη από τον κόσμο των παραμυθιών πολεμάω να επιβιώσω. Ένα ξωτικό είμαι που αναγκάστηκε να ζήσει στη γη.


Ύστερα από χρόνια έρχεσαι εσύ. Δείχνεις τόσο γήινος κι όμως αναγνωρίζω στο βλέμμα σου κάτι οικείο, κάτι κοινό. Ένας δραπέτης ονειροπόλος ή ένας άντρας που κατάγεται από τόπο φανταστικό; Θέλω να τρέξω μακρυά σου κι όμως το σώμα μου δεν υπακούει στο μυαλό. Στέκομαι μπροστά σου. Νιώθω τον Έρωτα να πλησιάζει, να με σημαδεύει. Το ένστικτό μου μου λέει να τρέξω, να κρυφτώ. Κι όμως παραμένω ακίνητος στόχος. Πετάω την ασπίδα, γλιστράει το τόξο από το χέρι μου, ακουμπάω τη φαρέτρα στο χώμα. Ο πόλεμος τελείωσε...
Σημαδεύει και πάλι την καρδιά, δεν αστοχεί ούτε εκατοστό. Πλησιάζει με κοιτάει περιπαιχτηκά: "Κανένας δε ξεφεύγει" μου ψιθυρίζει καθώς τραβάει το βέλος.
Αναβλύζει το αίμα καυτό απ'την καινούργια πληγή. Με κοιτάς παγωμένος, τρομαγμένος.


"Δώσε μου ένα λόγο να σε αγαπήσω" σου λέω, "δώσε μου ένα λόγο να γίνω γυναίκα". Ένα λαβωμένο ξωτικό είμαι μπροστά σου που θέλει να νιώσει γυναίκα, για σένα, για μένα.... Κι αυτή είναι μόνο η αρχή...


2/4/12

Μεγαλώνοντας...


Μεγαλώνω, μέσα στην άνοιξη που φέρνει την αναγέννηση της φύσης εγώ ακολουθώ τη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων και παρακμάζω αργά και μεθοδικά...
Βλέπω -στο κοντινό πλέον μέλλον- τη γενέθλια τούρτα μου να γεμίζει κεριά και την ανάσα μου ν' αδείαζει πριν προλάβω να τα σβήσω όλα και ... να πραγματοποιηθεί η ευχή.
Η νεραϊδονονά μου με έχει εγκαταλείψει εδώ και χρόνια, μάταια την επικαλούμαι κάθε βράδυ στα όνειρά μου. Την άμαξα την "έχασα" αιώνες πριν, ξέμεινα με τα μάγια και χάθηκα στα σκοτεινά μονοπάτια των παραμυθιών. Ξυπόλυτη, με την τουαλέτα του χορού σκισμένη και βρώμικη δεν πρόλαβα καν να χορέψω το βαλς στο σκοτάδι...


Κανένας πρίγκηπας δε με αναζήτησε να δοκιμάσω το γοβάκι, κανένας βάτραχος δε μεταμορφώθηκε με τα φιλιά μου...
Κοιμήθηκα βαθιά, το ρολόι στο παραμύθι χτύπησε πολλές φορές μεσάνυχτα χωρίς να το αντιληφθώ. Ξύπνησα αιώνες μετά, βρώμικη, σκισμένη, μουδιασμένη, με ιστούς αράχνης να έχουν καλύψει ακόμα και τα βλέφαρά μου. Η μόνη αίσθηση που λειτουργούσε ήταν η ακοή. Μια απόκοσμη μελωδία ήταν αυτή που με ξύπνησε και με τα μάτια ακόμα κλειστά την ακολούθησα. Μια ζεστή ανάσα κάποιου και μετά....  Φόβος...




Πρώτα νιώθω την παγωμένη ανάσα του στο σβέρκο μου, ανατριχιάζω, η καρδιά μου χτυπάει ακανόνιστα, μουδιάζει η σκέψη. Παλιός καλός γνώριμος μου έχει γίνει πια, με επισκέπτεται συχνά, τόσο συχνά που μου έχει γίνει σχεδόν εξάρτηση πλέον. Δεν ξέρω πως να ζήσω χωρίς να φοβάμαι...
Με δανεικές μελωδίες διασκεδάζω τη θλίψη μου, κλεμμένες λέξεις γίνονται λεζάντες στις αναμνήσεις που ξεθωριάζουν. Έχω χάσει και έχω χαθεί στο άπειρο. Αέναος κύκλος οι φοβίες απομυζούν κάθε ελπίδα για "φυσιολογική ζωή". Την απαρνήθηκα παλιά είναι η αλήθεια, δεν έχω δικαίωμα πια να την αναζητάω.

Δεν φιλάω βατράχους πια, πλησιάζω τους δράκους, νιώθω τη ζέστη της ανάσας τους  και ο φόβος μήπως με κάψουν τα πύρινα φιλιά τους λιώνει όπως το χιόνι που παραδίδεται άνευ όρων στον ανοιξιάτικο ήλιο.
Δράκος θα είναι και ο δικός μου πρίγκιπας... Μυθικό, υπό εξαφάνιση είδος...



17/2/12

Έρεβος - Ξορκίζοντας το μαύρο


F(reaking)_Rock Show

Αν θα έπρεπε να πάρει ένα τίτλο το σημερινό “show” θα ήταν ακριβώς αυτός: Έρεβος – Ξορκίζοντας το μαύρο… Με αφορμή το ρολόι που χτυπάει δώδεκα ακριβώς τα μεσάνυχτα στο παραμύθι, ανάβουμε τα κεριά μας, συνωμοτούμε με το σκοτεινό τμήμα του μυαλού και κάνουμε μια βουτιά στον ονειροχρόνο. Με καλπάζουσες Metal μελωδίες παρασυρόμαστε στην αλλοκοσμική πραγματικότητα. Για δύο ώρες (00:00 – 02.00 π.μ.) η μουσική γίνεται λέξεις, οι λέξεις γίνονται εικόνες… Στο ρόλο της μάγισσας που θα σηκώσει τα πέπλα της νήσου Άβαλον η μονίμως ονειροπαρμένη Άννα Δήμου.





Σύμφωνα με τον Ησίοδο ο Έρεβος προήλθε από το Χάος και τη Γαία (τηv γήινη ύλη) με τη μεσολάβηση του Έρωτα - Φάνη. Συμβολίζει την σιωπή και το βάθος της νύχτας. Μαζί με την αδελφή του τη Νύχτα, πάλι με τη μεσολάβηση του Έρωτα, δημιούργησε τον Αιθέρα, το Φως του Ουρανού και την Ημέρα. Ανήκει στην δεύτερη γενιά της Δημιουργίας του Κόσμου.

EΡΕΒΟΣ

Σκύβοντας πάνω
ἀπ᾿ τῆς ψυχῆς μου τὴ συσκότιση
στίχους ἰσχνοὺς θὰ ἐπιδείξω
ἀποκλεισμένους ἀπὸ ἀπρόσμενη κακοκαιρία
ποῦ πλήγωσε θανάσιμα
κάποιο δειλό μου λυκαυγές.
Πολλὰ θὰ λὲν οἱ στίχοι αὐτοί,
θὰ δεῖτε, θὰ διαβάσετε.
Ὁ τελευταῖος μόνο στίχος
τίποτε δὲν θὰ λέει.
Κοιτώντας θλιβερὰ τοὺς προηγούμενους
θὰ κλαίει.


Playlist

After dark I feel - Rotting Christ
Darker days - Stream of passion
Presence - Anathema
Erevos Aenaon - Meden Agan
Fallen leaves waltz - Dark Moor
Lost in the darkness - Nox Arcana
Darkness be my friend - Bruce Dickinson
My darkness - Before The Dawn
Down in the dark - Avantasia
Coil - Opeth
Falling to pieces - Firewind
Vivaldi winter - At Vance
You I need - Amorphis
Dark obsession - Freedom Call
Mountain of the gods - Harry Loisios
The passage - Bare Infinity
Colours of the dark - Ava Inferi
Winter dreams - Accept
The first snow - Before The Dawn
Lethe - Dark Tranquillity
Julius Ceasar (Interlude) - Dark Moor
Rainbow in the dark - Ronnie James Dio
Destine is dead - Anathema
Through the gates of the silver key - Dark Moor
In the dark - Sonata Arctica
Winter Night - Artical (Mike Dimareli)
Mist in the twilight - Dark Moor
The gates of oblivion - Dark Moor
The way back - Atrium Carceri
Down where I am - Demons & Wizards
A Voice in the Dark - Blind Guardian
Heartshaped abyss - Moonspell


ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ
'Ασπρη είναι η αρία φύλη
η σιωπή
τα λευκά κελιά
το ψύχος
το χιόνι
οι άσπρες μπλούζες των γιατρών
τα νεκροσέντονα
η ηρωίνη.
Αυτά λίγο πρόχειρα
για την αποκατάσταση του μαύρου.
 
 
 
* Σκόρπια λόγια : "η σκιά"
   Ποιήματα Κική Δημουλά
   Ποιήματα Κατερίνας Γώγου
   Απόσπασμα από το βιβλίο να με λες Άννα της Βασιλικής Πιτούλη
 
 
 
 
 



7/2/12

The first video...

Αποφασίσαμε να γίνουμε "οπτικοακουστικοί"...
F(reaking)_Rock Show's Crow (aka "the bird")







Intro song : " ... of silence" by Sonata Arctica mixed by Anna
Video        : excerpts from "Game of Thrones" official trailer
Image        : designed by Anna

6/2/12

21-1-2012 Οut of darkness... into the light

Μια εκπομπή... μια αφιέρωση...





"Αλλά κάτεχε ότι μονάχα κείνος που παλεύει το σκοτάδι μέσα του θά'χει μεθαύριο μερτικό δικό του στον ήλιο."
Ελύτης

Κάτι με τραβάει κοντά σου… Δεν ξέρω τι είναι… δε ξέρω πως ονομάζεται… Κάτι ξύπνησε μέσα μου, κάτι που είχε κοιμηθεί από παλιά. Ψάχνω για απαντήσεις… ίσως εκεί που δεν υπάρχουν…

Οι απαντήσεις βρίσκονται στα μάτια σου… μου ψιθύρισες «κοίτα με», θυμάσαι; Το έκανα… και είδα το φως, το σκοτάδι, το πόνο… άλλα έψαχνα κι άλλα βρήκα…

Φόβο δεν είδα, όσο κι αν λες πως υπάρχει…

Στο ξανάπα… Αυτό που με τραβάει είναι πως κοντά σου νιώθω δυνατή… ίσως γιατί το μόνο που φοβάσαι εσύ είναι και αυτό που δε με τρομάζει εμένα…

Θα’ θελα να έρθεις…
να μπερδευτούν και πάλι τα δάχτυλά μας, τα αρώματα, οι ανάσες, οι ψίθυροι… Αλλά επιμένεις, θα μπερδευτούμε και εμείς…
 Μπορεί και να έχεις δίκιο, δε φημίζομαι για τις σωστές επιλογές μου… αλλά φημίζομαι για το ότι απολαμβάνω τα λάθη μου…

Επιμένω κι εγώ… δε ξέρω για τι, για πόσο, αλλά θέλω να σε ακούω, θέλω να σου μιλάω, θέλω να σε κοιτάω… μου αδειάζεις το μυαλό από τις σκέψεις και το χρειάζομαι, με νανουρίζεις σε μια εποχή που έχω πάψει να κοιμάμαι…

Δε κρατάω τις σκέψεις μου πια μόνο για μένα… τουλάχιστον όχι όλες… και αν θες να μου δώσεις το χέρι και να με τραβήξεις από το γκρεμό θα πρέπει να στρέψω και το βλέμμα μου από αυτόν και τότε αναπόφευκτα θα πέσει πάνω σου. Πολύ γοητευτική σκέψη ότι ίσως καταφέρω να σε κρατήσω κι εγώ μακριά από το δικό σου γκρεμό…

Χμ… δεν είσαι παιδάκι… μου το είπες κι αυτό… Βλέπεις κι εγώ κατά βάθος να μείνω κοριτσάκι θέλω… όμως το βλέμμα σου…


... Και δεν ήρθες...



Playlist
Darkness and Hope - Moonspell
Trip the darkness - Lacuna Coil
Theatre of pain - Blind Guardian
Breathing - Sonata Arctica
Breathe - W.A.S.P.
Never, ever - Hammerfall
Lost in the darkness - Nox Arcana
Temple of the moon - Dargaard
So long - Kamelot Feat. Simone Simons
In Signo Mortis - Dargaard
Can't loose you - Type O Negative
Heimpta Thurs - Wardruna
The blackest of my hearts - Elvenking
Mist in the twilight - Dark Moor
Nostalgia - Stream of Passion
Eternal Wait - Ensiferum
Vision from the Ancient Times - Narsilion
Cadence of her last breath - Nightwish
Only the blind can see - Dargaard
Come cover me - Nightwish
Games we play - Stream of Passion
Senshi - Narsilion
Thrill neverending - Bare Infinity
Enochian Chant - Luna Obscura
Abscence of light - DIMLIGHT
A darkness coming - KATATONIA
Her alone - Amorphis
Until it sleeps - Metallica

* Σκόρπιες λέξεις...
Ποιήματα : Σπύρος Καντούρας - Δραπέτες
                   Κατερίνα Γώγου - Καμιά φορά
                   Κική Δημουλά - Κάλχας
                   Αικατερίνη Πεφάνη - Άτιτλο

17-1-2012 A Celtic Tale



Το F(reaking)_Rock Show γίνεται και έκτακτο... Όταν τα "παραμύθια" και οι μύθοι μας είναι πολλοί, μερικές φορές κάνουμε έκτακτες παραστάσεις... που απευθύνονται πάντα σε μυημένους ακροατές.

Η ανάρτηση : "To F(reaking)_Rock Show φημίζεται για τη μεταβλητότητα και τη κυκλοθυμία του. Έτσι για σήμερα Τρίτη από τις 20.00 έως τις 22.00 θα κάνει μια βουτιά στον ονειροχρόνο και θα μεταφερθεί στον ανιμιστικό κόσμο των Κελτών. Θα ξεφυλλίσουμε τα βιβλία των Μπάλιμοτ, Άρμαγκχ, Λάινστερ και άλλων, θα κοιτάξουμε βαθειά μέσα στο Καλντρόν και θα αναζητήσουμε το δρόμο για τον «Άλλο Κόσμο»… Αν είμαστε τυχεροί θα συναντήσουμε πλάσματα από τη γη της αιώνιας νιότης ή τη πεδιάδα των απολαύσεων που θα μας παρασύρουν στην αλλοκοσμική πραγματικότητα. Στο ρόλο της μάγισσας που θα σηκώσει τα πέπλα του Άβαλον η μονίμως ονειροπαρμένη Άννα Δήμου."


Οι Κέλτες, -Keltori, όπως ονόμαζαν οι ίδιοι τον εαυτό τους, -δηλαδή «οι κρυμμένοι»- αγνοήθηκαν από τους συγγραφείς της παγκόσμιας ιστορίας... όχι όμως και από εμάς που θαυμάζουμε τον πολιτισμό τους, τους μύθους και τη μουσική τους.
Διαβάσαμε μύθους στον "αέρα" και μάλιστα το σημαντικότερο... της αρχής του κόσμου :

Οι Κέλτες, έχουν να το λένε ότι οι Παλαιοί Θεοί ήταν Γίγαντες. Τον πρώτο από όλους τους Χειμώνες ο πάγος έπαιξε με τον άνεμο και ένας παγωμένος Γίγαντας δημιουργήθηκε. Στο τελός του Πρώτου Χειμώνα, έφτασε η φωτιά. Παιχνίδισε πάλι η Φωτιά και ο Παγωμένος Γίγαντας άρχισε να λιώνει. Κυλούσε ο Γίγαντας και έπλασε αργά αργά τον κόσμο. Τα τρομερά του κόκκαλα σχημάτισαν τις μεγάλες οροσειρές, το κρανίο του έγινε ο Ουρανός και τα μακρυά του μαλλιά σκέπασαν σαν πυκνά δάση τη γη. Το παγωμένο του Αίμα πλημμύρισε το χάος και αργότερα οι άνθρωποι το ονόμασαν Ωκεανό. Στο κέντρο της Γης σε λόφους ψηλούς σαν βουνά και δύσβατους σαν όνειρα ζουν οι θεοί και κάτω από τα πόδια των ζωντανών αναβράζει η χώρα των ψιθύρων, ο Κάτω Κόσμος.

Playlist :

Unda
Slania's song
The Nocturnal moon
Celtic spirit
Underworld domain
Farewell
Aniron
Omnos
Lupercalia
Ne Aludj El
Beltane
Visions from the Ancient Times
Dance of Druids
Walkiesjar
Fairytale
Slav'sya, Rus'
Morrigan
Teli enek
Dark Horizons
In Signo Mortis
Vanadis
Demon Eyes
Heimta Thurs
Laukr

* Ιστορίες από διάφορες πηγές και αποσπάσματα από το βιβλίο "Ξωτικά" του Ναούμ Θεοδοσιάδη (εκδ. Αρχέτυπο)

 

15/1/12

14-1-2012 (Το F(reaking)_Rock Show σκοτεινιάζει...)


Το F(reaking)_Rock Show σκοτεινιάζει...
Σάββατο 14-1-2012 τα μεσάνυχτα δημιουργούμε το δικό μας παραμύθι... χτίζουμε ένα γυάλινο δωμάτιο και παρατηρούμε τον κόσμο... Μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε,από το να φτιάξουμε γυάλινο πύργο, μέχρι να κάνουμε θρύψαλα το δωμάτιο... Στο
www.clipartradio.gr για 2 ώρες ζούμε τη ζωή στο όνειρο ...


Playlist
BLIND GUARDIAN - Imaginations from the other side
ARCANA - Lost in time
AT VANCE - Vivaldi winter
ANATHEMA - Emotional winter
FALLEN ARISE - My Fall
LUNA OBSCURA - Waltz into darkness
CELTIC FROST - Winter (Requiem)
WARDRUNA - Hagall
ELUVEITIE - Of fire, wind and wisdom
ELUVEITIE- Memento
TYPE O NEGATIVE - Are you afraid
DREAM THEATER - Walk beside me
STRATOVARIUS - Forever
ASTRAL SLEEP - Angel
SONATA ARCTICA - As if the world wasn't ending (symphonic version)
KATATONIA - For my demons
NIGHTWISH - While your dreams are still red (demo)
KATATONIA - Inside the city of glass
STREAM OF PASSION - Nostalgia
BEFORE THE DAWN - Deadsong (symphony version)
RAMMSTEIN feat. SHARLEEN SPITERI - Stirb nicht vor mir // Don't Die Before I Do
BARE INFINITY - Escape
CRADLE OF FILTH - Creatures that kissed in cold mirrors
SENTENCED - Aika Multaa Muistot (Everything Is Nothing)
AVA INFERI - Colours of the dark
AMORPHIS - House of sleep
SONATA ARCTICA - Paid in full


Το χειρότερο είναι να θες να ξεφύγεις από κάτι που κουβαλάς μέσα σου. Προσπαθώ να μην κατηγορήσω κανέναν για το τι μου συμβαίνει, είμαστε υπαίτιοι από τη στιγμή που αρχίζουμε να κατανοούμε τον κόσμο… Αλλάζουμε τον τρόπο σκέψης μας, ανακαλύπτουμε άμυνες και σωζόμαστε από όσα μας στοιχειώνουν ή τα αφήνουμε να μας πνίξουν, να μας τραβήξουν στο σκοτάδι. Επιλογές, όλα είναι δικές μας επιλογές και εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να τις κάνουμε, εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τους εαυτούς μας. Άρα δε φταίει το περιβάλλον, δε φταίει η αγάπη που βιώσαμε ή δε βιώσαμε, δε φταίει τίποτε άλλο παρά το μυαλό μας…
Kάπως έτσι ξεκινάει το "γυάλινο δωμάτιο" στο δικό μου το μυαλό...
Λίμνες από δάκρυα που μετατράπηκαν σε βάλτους... Η σήψη είχε αρχίσει να διαφαίνεται από νωρίς. Ίσως γι'αυτό προσπάθησα να ποτίσω το σώμα μου με οινόπνευμα... Ως αντισηπτικό το είχα μάθει.
...Οινόπνευμα το αντισηπτικό λοιπόν και καπνός να θολώνει τις εικόνες και σκοτάδι, ...το σκοτάδι που φοβόμουνα παιδί ήταν αυτό που ερωτεύτηκα. Ίσως γιατί πάντα ερωτευόμουνα αυτό που φοβόμουνα. Ίσως να ερωτεύτηκα και το γυάλινο δωμάτιο, ίσως από την άλλη να μην άντεξα τόσο έρωτα και να το έχτισα για να μπορώ να βλέπω τον κόσμο αλλά να μη μπορώ να τον αγγίζω.
Τα θεμέλια είχαν αρχίσει να χτίζονται από μόνα τους. Δεν το είχα καταλάβει κάν. Βοηθούσε σε αυτό και το σκοτάδι, ο καπνός και το οινόπνευμα. Βοηθούσε το να υπάρχουν στιγμές να μη σκέφτομαι. Αυτές οι λίγες στιγμές της ημέρας που ηρεμείς, που υπάρχει κενό, που μπορείς να αναπνεύσεις σχεδόν χωρίς κόπο.

 *Το γυάλινο δωμάτιο -Σκόρπιες λέξεις από ένα παραμύθι που δεν τελείωσε ποτέ.

* Η εκπομπή συνοδεύτηκε από ανάγνωση της ποίησης της Κατερίνας Γώγου


7-1-2012 (Black Erotica)



Μόλις το ρολόι χτυπήσει ΔΩΔΕΚΑ ακριβώς τα ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ στο παραμύθι το F(reaking)_Rock Show θα δανειστεί τον τίτλο από το αγαπημένο του τραγούδι ΒLACK EROTICA και θα κάνει μια ιδιαίτερη πρεμιέρα για το 2012... Σκοτεινές ατμοσφαιρικές μελωδίες και ο έρωτας σε όλες του τις εκφάνσεις για πάνω από δύο ώρες στο www.clipartradio.gr Για MYHMENOYS ακροατές αυστηρά...!!!

Αυτή ήταν η διαφήμιση του 1ου F(reaking)_Rock Show για το 2012. Μια εκπομπή που την ευχαριστήθηκα τόσο που αποφάσισα να θυμηθώ τις παλιές μέρες και να ταξιδεύω στα σκοτάδια μου για όσο σας έχω συνοδοιπόρους.

Playlist

ATRIUM CARCERI - The way back
KATATONIA - Black Erotica
NARSILION - A night in Fairyland
NARSILION - Winter elven dream
DARGAARD - Demon eyes
ELEND - The reign of chaos and old night
NARSILION - Senshi
DARGAARD - In signo mortis
NOX ARCANA - Darkness immortal
FAUN - Deva
EPICA - Angel of death
DARGAARD - Underworld domain
NARSILION - Visions from the ancient times
NOX ARCANA - Lost in the dark
DARGAARD - Dark horizons
EPICLAND - Prelude-The old ruins
NARSILION - Lagrimas de Cristal
NOX ARCANA - Sinister Cabaret
NARSILION - Monserrat
NARSILION - Beltane
WARDRUNA - Hagall
FAUN - Egil Saga
DARK SANCTUARY - Funeral Cry
ATRIUM CARCARI - Hidden crimes
WARDRUNA - Ár Var Alda
NARSILION - My fallen darkness
EPICLAND - Epilogue - End of a tale


Σκόρπιες λέξεις και αποσπάσματα από τα :
"Δράκουλας - ο Απέθαντος"
"Σκοτεινοί έρωτες"
"Της σκιάς τα παραμύθια"
"Γοτθικές ιστορίες από Βικτοριανές Συγγραφείς"
Ποιήματα του Charles Baudelaire και της Emily Dickinson